Geduld is een schone zaak, is het gezegde. En in ons geval hebben we er erg veel van nodig, want de ziekenhuisgebouwen staan nog steeds recht overeind. Achter hekken, hier en daar met ingegooide ruiten en op sommige plaatsen al flink overwoekerd met onkruid. Al met al een desolaat geheel. Geen fijne aanblik. Terwijl -u weet het- er prachtige plannen klaarliggen om het gebied te transformeren in een fantastisch park, een plek waar je zijn wilt. Om te wandelen, te luieren of om te spelen met je hond. Waar je de seizoenen voorbij ziet gaan en als je wilt de handen uit de mouwen kunt steken om het allemaal nog mooier te maken.
Waarom duurt het allemaal zo lang, zie je maar mondjesmaat de oranje werkauto’s van het sloopbedrijf op het terrein en lijkt er zo verdraaid weinig te gebeuren? Tsja, asbest hè? Een goedje waarmee in de jaren zestig kwistig werd rondgestrooid, maar waar we inmiddels behoorlijk schrik van hebben gekregen. Het ziekenhuis zit er vol mee, meer dan zich aanvankelijk liet aanzien. In allerlei soorten en toepassingen, en die hebben allemaal een eigen verwijderingsprotocol, gebonden aan strikte regels. Voordat je werkelijk kunt slopen, moet eerst alles in kaart gebracht zijn, en dat kost tijd, heel veel tijd.
Naast alle eerdere vertragingen is asbest de hoofdoorzaak geweest van alle uitstel tot nu toe. En het duurt minstens tot januari 2017 voordat er een nieuw asbest-sloopbestek voor het Elisabeth gebouw is opgesteld en dat daaraan een tijdschema kan worden gekoppeld. Het is dus maar de vraag of het terrein vóór het plantseizoen 2017-2018 schoon wordt opgeleverd. En dan pas kunnen wij als Stichting Elisabeth Groen fysiek aan de slag. Dat zou vreselijk jammer zijn, want een park aanleggen is meer dan wat grond verschuiven en paden aanleggen. Bomen plant je nu eenmaal het liefst in het najaar, in de nog warme grond. Afwachten maar. We zullen zien hoe het loopt, en waar mogelijk “druk op de ketel” houden.
Moedeloos? Wij niet! Sinds de plannen voor Elisabeth Groen eind 2013 werden goedgekeurd en aangenomen door de gemeenteraad, zijn er drie jaren verstreken die we goed benut hebben. De plannen zijn verfijnd. We hebben de goede werkrelatie met de gemeente verder uitgebouwd, meer zicht gekregen op de bestekbeschrijvingen van de diverse onderdelen van het park. We weten inmiddels van alles over aanbestedingsprocedures, een enthousiaste club heeft levensvatbare plannen voor het voormalige ketelhuis ontwikkeld, en er tekent zich al een team van vrijwilligers af die het natuurwerk en –onderhoud daadwerkelijk ter hand neemt, voorlopig nog voornamelijk bij de aangrenzende terreinen in Het Beekdal.
We vinden het ook belangrijk om “voeling te houden” met de gemeenteraad. We informeren, delen onze zorgen en blijven herinneren aan de afspraken die met ons zijn gemaakt. Want uitstel kan hier geen afstel zijn, daarvoor is al te veel geïnvesteerd in ons plan, in tijd, geld, menskracht en draagvlak. Dat park gaat er gewoon komen.
Kortom; we leren steeds meer bij. En wat het allerbelangrijkste is: we zijn nog steeds in contact met u: bewoner, belangstellende, belanghebbende. We doen dat natuurlijk het liefst terwijl we echt concreet bezig zijn een park te maken, maar ook nu. Fijn dat u onze nieuwsbrief leest, stuur ‘m door aan mensen die u kent en die net als u geïnteresseerd zijn in een prachtige en noodzakelijke voltooiing van dat schitterende Beekdal.
Leve Elisabeth Groen!
Paul Struijk, voorzitter Elisabeth Groen